Mπαρμπα-Γιώργος Χούσος: Ανοιξε δρόμους για τις επόμενες γενιές στα βουνά της Ελλάδας

Tης Γιωτας Mυρτσιωτη
Γνωρίζει σπιθαμή προς σπιθαμή την ορεινή Eλλάδα. Τα πόδια του σκαρφάλωσαν βουνοπλαγιές και τα χέρια του άνοιξαν «δρόμους» για τις επόμενες γενιές. Δεν θα σταματούσε να ανεβαίνει στα βουνά αν οι δυνάμεις στα πόδια του δεν τον εγκατέλειπαν. Ετσι, «εγκλωβίστηκε» στην πρωτεύουσα εδώ και δύο χρόνια. Η επαναχάραξη ενός δικτύου περιπατητικών διαδρομών στον ορεινό όγκο Βοΐου Κοζάνης ξύπνησε μνήμες στον Γιώργο Χούσο.
Γιατί ο 80χρονος σήμερα μπαρμπα-Γιώργος είναι ένας από τους ορειβάτες που χάραξαν τα διεθνή μονοπάτια Ε4 και Ε6 στους ορεινούς όγκους από τη Φλώρινα ώς την Κρήτη και από τη Σαμοθράκη ώς την Πελοπόννησο. Ανοίγοντας το τετράδιο των αναμνήσεων μισού αιώνα περίπου, μοιράστηκε με την «Κ» μερικές μόνο από τις σελίδες του. Γιατί όπως λέει, «η ομορφιά του βουνού δεν περιγράφεται. Τη ζεις και οι εικόνες που αντικρίζεις σε στέλνουν στον παράδεισο». Η λατρεία του για το βουνό ξεκίνησε από παιδί. Γεννημένος το 1930 στο Αλποχώρι Δωρίδας, σε 1.100 υψόμετρο, εξοικειώθηκε από μικρός με την ορεινή Φύση. Ο πόλεμος τον έφερε στην Αθήνα, αλλά η αγάπη του για το βουνό τον οδήγησε να βρει «λύση». Το 1948, ως υπάλληλος του ΟΤΕ, γράφτηκε στον Ορειβατικό Σύλλογο Αθηνών. Αρχισε την εκπαίδευση στον Υμηττό και στη συνέχεια αναβάσεις στα βουνά της Αττικής. Στην Πάρνηθα, το αγαπημένο του βουνό, αρχές της δεκαετίας του ’80, χάραξε τα πρώτα μονοπάτια. Με συνοδοιπόρο τον συνάδελφό του Τάσο Ρήγα και βοηθούς τις δύο κόρες του, ήταν οι πρωτοπόροι της ορειβατικής ομάδας που σηματοδότησε τις πρώτες διαδρομές στην Πάρνηθα.
«Σε χάρτες της Γεωγραφικής Υπηρεσίας Στρατού προσχεδιάζαμε τα καινούργια μονοπάτια πάνω σε παλιές διαδρομές που χρησιμοποιούσαν επί αιώνες οι κάτοικοι των οικισμών. Ανεβαίναμε στο βουνό, τοποθετούσαμε πινακίδες σε κομβικά σημεία ή ζωγραφίζαμε σημάνσεις στα δένδρα ανά είκοσι μέτρα», περιγράφει στην «Κ».

Η μεγαλύτερη συγκίνηση
Στο εγχείρημα αυτό, πολύτιμη ήταν η συμμετοχή της κόρης του, Ελλης Χούσου - Μωραΐτη, φοιτήτριας τότε στη Σχολή Καλών Τεχνών. Εκείνη ζωγράφιζε κι έγραφε τις μεταλλικές πινακίδες κατεύθυνσης. Ενα χρόνο διήρκεσαν οι εξορμήσεις για να ολοκληρωθεί το περιπατητικό δίκτυο. «Οταν είδα τους πρώτους μαθητές σχολείων της Αττικής να ανεβαίνουν στην Πάρνηθα, η χαρά μου δεν περιγραφόταν. Ηταν η μεγαλύτερη συγκίνηση της ζωής μου!».
Η εμπειρία της Πάρνηθας στάθηκε πολύτιμη για τη χάραξη - σηματοδότηση των διεθνών μονοπατιών Ε6 και Ε4 στη συνέχεια. Με σημείο εκκίνησης τη Φλώρινα, απ’ όπου διέρχεται το Ε6, διέσχισε οριζόντια τα βουνά της Βόρειας Ελλάδας από την Ηγουμενίτσα ώς τη Σαμοθράκη. Επειτα το Ε4 που κατεβαίνει κάθετα την ορεινή Ελλάδα από το Βέρμιο, τα Πιέρια, τον Ολυμπο, την Πίνδο, τα βουνά της Στερεάς Ελλάδας, της Πελοποννήσου, φθάνει στα Χανιά και καταλήγει στον Ψηλορείτη. «Χρησιμοποιήσαμε τις παλαιές χαράξεις. Μονοπάτια αιώνων που συνέδεαν με έξυπνο τρόπο οικισμούς και βουνοκορφές. Ηταν διαδρομές χαραγμένες έτσι ώστε άνθρωποι και ζώα να μην εξασθενούν από το περπάτημα», εξηγεί. «Από αυτές τις εικόνες συντηρούμαι στη ζωή. Είναι άσχημο να βρίσκεσαι εγκλωβισμένος στην Αθήνα όταν έχεις συνηθίσει στην ορειβατική ζωή. Εδώ, είμαστε φυλακισμένοι στα ελλείμματά μας».