του Βασίλη Τακτικού
Η πράσινη επιχειρηματικότητα αναγνωρίζεται σήμερα σε παγκόσμιο επίπεδο ως η βασική προϋπόθεση για την αειφορία και βιώσιμη ανάπτυξη, μπροστά στην απειλή της οικολογικής κατάρρευσης του πλανήτη από τις ρυπογόνες δραστηριότητες του ανθρώπου και το φαινόμενο του θερμοκηπίου.
Θεωρείται μάλιστα ως η μόνη λύση ριζικής αντιμετώπισης της ατμοσφαιρικής ρύπανσης που στοχεύει στην πρόληψη πριν είναι αργά για την “θεραπεία”.
Είναι το κλειδί για το μέλλον της οικονομίας, καθώς συνδυάζει το τερπνόν της οικοπροστασίας μετά του ωφελίμου της οικονομίας και της δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας.
Σύμμαχος για την πράσινη επιχειρηματικότητα είναι η νέα υψηλή πράσινη τεχνολογία που εισδύει σε όλους τους τομείς της ενέργειας, παραγωγής και των υπηρεσιών.
Συνδέεται άμεσα με την πράσινη ζήτηση σε υγιεινά και ωφέλιμα προϊόντα και υπηρεσίες. Με την ανάπτυξη των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας και την οικοδιαχείριση του νερού. Τα βιοκλιματικά κτίρια και την εξοικονόμηση της ενέργειας, με την πολιτική για τις πράσινες πόλεις και την ανακύκλωση με την οικοπροστασία των δασών και της θάλασσας. Με την αξίωση για καθαρό περιβάλλον και υγεία.
Το κέρδος έτσι, είναι διπλό. Από την μία πλευρά έχουμε ενεργητική προωθητική διαδικασία για την προστασία του περιβάλλοντος και από την άλλη πράσινη ανάπτυξη.
Τι κινεί τη πράσινη επιχειρηματικότητα
Την πράσινη επιχειρηματικότητα πρώτα απ’ όλα την κινεί η επείγουσα αναγκαιότητα αντιμετώπισης των κλιματικών αλλαγών και η μετάβαση από τα ορυκτά καύσιμα στις ήπιες και ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.
Η αυξανόμενη ζήτηση της αγοράς σε πράσινα προϊόντα και υπηρεσίες.
Το ηθικό πλεονέκτημα της πράσινης επιχειρηματικότητας απέναντι σε κάθε μορφή ζωής.
Η εφαρμογή των νέων προηγμένων πράσινων τεχνολογιών που προσφέρει πλεονεκτήματα στους επενδυτές της πράσινης επιχειρηματικότητας
Το περιβαλλοντικό αδιέξοδο των μεγάλων πόλεων και το όραμα για τις πράσινες πόλεις.
Η πίεση για επάρκεια καθαρού πόσιμου νερού για τον αυξανόμενο πληθυσμό και τις αυξανόμενες καλλιέργειες.
Το αδιέξοδο της υπερκατανάλωσης χημικών φαρμάκων και φυτοφαρμάκων και η ανάγκη, αλλά και οι δυνατότητες που υπάρχουν για την χρήση οικοθεραπευτικών μεθόδων και σκευασμάτων.
Τι εμποδίζει την ανάπτυξή της
Κατ’ αρχήν, οι παγιωμένες επενδύσεις και συγκέντρωση κεφαλαίου σε ρυπογόνους τομείς της οικονομίας, που λειτουργεί συντεχνιακά και αποτρεπτικά για επενδύσεις στην πράσινη επιχειρηματικότητα.
Η λογική του εύκολου κέρδους που δεν υπολογίζει το κόστος της προστασίας του οικοσυστήματος.
Η άγνοια των πλεονεκτημάτων πολλές φορές που προσφέρουν οι πράσινες τεχνολογίες για τους επενδυτές.
Τα γραφειοκρατικά εμπόδια για την εισαγωγή νέων τεχνολογιών, όπως είχαμε για παράδειγμα για την διάδοση των φωτοβολταϊκών.
Η έλλειψη σοβαρών κινήτρων για επενδύσεις υποδομής στην πράσινη επιχειρηματικότητα.
Το έλλειμμα της νέας οργανωτικής κουλτούρας, όπως συμβαίνει για παράδειγμα στην αγροτική παραγωγή όπου δύσκολα αλλάζουν αντικείμενο καλλιέργειας οι αγρότες μολονότι θα μπορούσαν ν’ αντικατασταθούν με άλλες αποδοτικότερες που δεν επιβαρύνουν το περιβάλλον.
ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΩΣ ΠΟΛΙΤΕΣ
Μπορούμε αφού κατανοήσουμε αυτές τις προϋποθέσεις όχι μόνον να πιέσουμε, αλλά να γίνουμε εθελοντές και υποστηρικτές πρωτοβουλιών για την πράσινη επιχειρηματικότητα και τη ριζική αντιρύπανση καθορίζοντας με την καταναλωτική στους στάση την ζήτηση.
Να υιοθετήσουμε τον αυτοπεριορισμό στην κατανάλωση και να προάγουμε τα φιλικά προς το περιβάλλον προϊόντα.
Να αλλάξουμε προοδευτικά τη συμπεριφορά στην ποιότητα της ζήτησης και τις προτιμήσεις.
Να αλλάξουμε το ίδιο το καταναλωτικό πρότυπο, ζητώντας προϊόντα με ανακυκλώσιμα υλικά τα οποία δεν σπαταλούν ενέργεια και δεν ρυπαίνουν.
Επειδή ως πολίτες δεν είμαστε μόνο καταναλωτές, αλλά ταυτόχρονα κατά κάποιον τρόπο και παραγωγοί προς ιδίαν κατανάλωση, πέραν από τους κατ’ επάγγελμα επιχειρηματίες και ως συμμετέχοντες σε κοινοπραξίες, πολυμετοχικές εταιρείες και συνεταιρισμούς, μπορούμε να επιδράσουμε καταλυτικά προς την κατεύθυνση των επενδύσεων στην πράσινη οικονομία.
Να αλλάξουμε επίσης προοδευτικά το παραγωγικό πρότυπο, όχι πλέον ως καταναλωτές, αλλά και ως μικροί παραγωγοί π.χ. ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, γεωργικών προϊόντων, διατροφής και κουζίνας, οικιακής κομποστοποίησης και κατασκευής βιοκλιματικών κτιρίων.
Είναι στο χέρι μας λοιπόν ν’ αλλάξουμε το καταναλωτικό παραγωγικό πρότυπο στην κουλτούρα μας, τη συμπεριφορά μας και στις καθημερινές πράξεις μέσα από την θεσμική οργάνωση της Κοινωνίας των Πολιτών και την πεποίθηση ότι η Πράσινη Επιχειρηματικότητα μας αφορά όλους, είτε ως παραγωγούς είτε ως καταναλωτές, το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας.
Όταν είμαστε έτοιμοι να γίνουμε εθελοντές γι’ αυτό τον σκοπό μέσα από τις οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών που είναι προπομπός της πράσινης επιχειρηματικότητας.
Συλλογικά μπορούμε να δράσουμε μέσα από τα δίκτυα και την οριζόντια συνεργασία των ενεργών πολιτών, στις πόλεις μας και στην ύπαιθρο κτίζοντας γέφυρες εμπιστοσύνης και συνεργασίας και επενδυτικών προγραμμάτων για την πράσινη επιχειρηματικότητα.
Κι αυτό είναι εφικτό, επειδή το Κοινωνικό κεφάλαιο κινεί το Οικονομικό κεφάλαιο, η κοινωνία των πολιτών με τη στάση της και τις οργανώσεις της μπορεί ν’ αλλάξει τη φορά των πραγμάτων.
Μπορούμε να δράσουμε μέσα από την προώθηση της συνεργασίας της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και οργανώσεων της Κοινωνίας των Πολιτών, καταρτίζοντας τοπικά σύμφωνα ποιότητας για την Οικοπροστασία και Πράσινη Επιχειρηματικότητα.
Έχουμε ζωντανά τέτοια παραδείγματα οριζόντιας δικτύωσης και συνεργασίας. Για παράδειγμα, μέσα απ’ αυτήν την συνεργασία μπορούν να πρασινίσουν οι μεγάλες πόλεις, να γίνουν βιώσιμες και με πολύ λιγότερους ρύπους.
Ο συνειδητοποιημένος πολίτης ως καταναλωτής
Ενδεικτικά, ο ενεργός πολίτης ως καταναλωτής μπορεί να δημιουργήσει και να ενδυναμώσει το ρεύμα της «Πράσινης Ζήτησης» και να αυξήσει την «Πράσινη Επιχειρηματικότητα» και την ανάπτυξη των σχετικών επαγγελμάτων.
Στον τομέα της ενέργειας! Είναι στο χέρι μας.
Κατ’ αρχήν με τον περιορισμό στην σπατάλη – αγοράζοντας ηλεκτρικές συσκευές και λαμπτήρες εξοικονόμησης ενέργειας.
• Κατασκευάζοντας βιοκλιματικά τα νέα κτίρια και διορθώνοντας τα παλιά ώστε να είναι όσο το δυνατόν λιγότερο ενεργοβόρα.
• Χρησιμοποιώντας τον Ηλιακό Ηλεκτρισμό (για θέρμανση – ψύξη περιβάλλοντος & νερού).
• Χρησιμοποιώντας την Γεωθερμία, τη Βιομάζα, το Φυσικό Αέριο, τα Φωτοβολταϊκά, την Οικιακή συμπαραγωγή Ηλεκτρισμού & Θερμότητας, Κλιματισμό – Φυσικό δροσισμό – φωτισμό
Στον τομέα της κατοικίας, επιλέγοντας φυσικά ανακυκλώσιμα υλικά που είναι συμβατά, φιλικά και δεν επιβαρύνουν το περιβάλλον όπως :
Πέτρα -ξύλο : εφόσον είναι προϊόν «αειφορικής διαχείρισης των δασών»
Κεραμικά : Σκεύη – σκεπές,.
Οικολογική Δόμηση με : οικολογικούς σοβάδες, μονώσεις, σωστές σωληνώσεις νερού, πόρτες, καλωδιώσεις, οικολογικά χρώματα κ.λ.π.
Με την αξιοποίηση των μισών τουλάχιστον οικιακών απορριμμάτων με οικιακούς κομποστοποιητές
Με τις πράσινες στέγες και τους πράσινους ακάλυπτους χώρους των πολυκατοικιών.
Με τη δημιουργία μικρών αυτόνομων βιολογικών καθαρισμών.
Στον τομέα της διατροφής, αγοράζοντας και καταναλώνοντας βιολογικά προϊόντα (πάντα με σήμανση), περιορίζοντας την κρεατοφαγία αντικαθιστώντας τις προμαγειρεμένες και πολυσυντηρημένες τροφές, με όσο το δυνατόν φρεσκότερες και λιγότερο «ταξιδεμένες» μέχρι να φθάσουν στο τραπέζι μας, δίνουμε ισχυρή ώθηση στην πράσινη γεωργία και τα βιολογικά προϊόντα.
Στον τομέα της υγείας, γνωρίζουμε ότι το προλαμβάνειν είναι καλύτερο του θεραπεύειν.
Με την πρόληψη μέσω της διατροφής, τον περιορισμό του καπνίσματος, του αλκοόλ και των άλλων βλαβερών χημικών ουσιών.
Με την αντικατάσταση χημικών φαρμάκων και φυτοφαρμάκων και οι δυνατότητες με την χρήση οικοθεραπευτικών μεθόδων και σκευασμάτων.
Με εναλλακτικούς τρόπους που προάγουν την Υγεία (Ολιστική θεραπεία – χωρίς φάρμακα)
Με τον Οικολογικό τρόπο οδήγησης (περπάτημα – ποδηλασία = Υγεία – Καλή Φυσική Κατάσταση
Στον τομέα της συσκευασίας, αντικαθιστώντας τις πλαστικές συσκευασίες και σακούλες με συσκευασίες βιολογικής σύνθεσης και ανακυκλώσιμες.
Στον τομέα της ανακύκλωσης, συγκεντρώνοντας τα απορρίμματα σε κάδους, προωθώντας την οικιακή κομποστοποίηση.
Στον τουρισμό, επιλέγοντας τόπους που αναδεικνύουν τον οικοτουρισμό, αγροτουρισμό και τα τοπικά βιολογικά προϊόντα, ξενοδοχεία και καταστήματα με πράσινες προδιαγραφές, ενισχύοντας τον πράσινο τουρισμό με τις χαμηλότερες επιπτώσεις για το περιβάλλον.
Ο συνειδητοποιημένος πολίτης ως παραγωγός
Είναι πολύ σημαντικό ο ενεργός πολίτης σήμερα να παρέμβει για την προώθηση της πράσινης επιχειρηματικότητας, όχι μόνον στην διαμόρφωση της ζήτησης σε πράσινα προϊόντα και υπηρεσίες, αλλά και στην διαμόρφωση της προσφοράς στο παραγωγικό γίγνεσθαι.
Λαμβάνοντας υπόψη ότι, η ρύθμιση της αγοράς δεν γίνεται όσο θα θέλαμε ίσως ελεύθερα από την ζήτηση, αλλά καθορίζεται κι αυτή και οι επιθυμίες μας από το καταναλωτικό πρότυπο που ορίζουν οι μεγάλες εταιρείες με τις διαφημίσεις και με προσφερόμενα προϊόντα.
Γιατί είναι σαφές ότι δεν μπορείς να ζητάς προϊόντα στην αγορά που δεν υπάρχουν διαθέσιμα και βρίσκονται μόνο στο πειραματικό, δειγματοληπτικό στάδιο και δεν έχουν γίνει οι απαιτούμενες επενδύσεις για μαζική παραγωγή.
Δεν μπορείς να ζητάς εναλλακτικά καύσιμα για το αυτοκίνητό σου που δεν υπάρχουν στην αγορά, πάνινες σακούλες αντί για πλαστικές που δεν προσφέρουν τα Super Market,
Δεν μπορείς να οραματίζεσαι πράσινες πόλεις όταν δεν υπάρχουν εταιρείες και Δήμοι να επενδύσουν π.χ. στις πράσινες στέγες και την ανακύκλωση.
Γι’ αυτό, είναι απαραίτητο να κατανοήσουμε ότι η διαδικασία της προσφοράς στην Πράσινη Επιχειρηματικότητα ενισχύεται μέσα από συλλογικές διαδικασίες και οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών που μπορούν να επιδράσουν στο κράτος, στην τοπική αυτοδιοίκηση και στις ίδιες τις επιχειρήσεις, ώστε να επιλέξουν και να επενδύσουν εκείνες με τη σειρά τους στην πράσινη επιχειρηματικότητα.
Θα πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι φθάσαμε στη σημερινή παγκόσμια κρίση και υποβάθμιση, γιατί δόθηκε μονόπλευρη σημασία στην τόνωση της «αυθόρμητης» ζήτησης, χωρίς την συνειδητή τόνωση της προσφοράς στην πράσινη οικονομία, την συνειδητή τόνωση σε προϊόντα και υπηρεσίες μέσω της κοινωφελούς ρύθμισης στις αγορές.
Είναι βέβαιο ότι, οι πολίτες μπορούν να συμβάλλουν στην τόνωση της προσφοράς σε πράσινα προϊόντα και υπηρεσίες, δημιουργώντας δίκτυα οριζόντιας συνεργασίας Μ.Κ.Ο., της τοπικής αυτοδιοίκησης και των επιχειρήσεων, όπου μέσα απο μια σειρά ενέργειες και πρωτοβουλίες ενισχύεται τελικά η πράσινη επιχειρηματικότητα στη δομή της.
Και αυτό είναι το θετικό σύνδρομο της ενεργειακής και πράσινης επανάστασης για τη σωτηρία της ζωής στον πλανήτη.
«Για την συλλογική περιβαλλοντική ευθύνη δεν αρκεί να επιβάλλονται μόνον πρόστιμα στις βιομηχανίες που ρυπαίνουν, χρειάζονται πλέον προϊόντα και βιομηχανίες που από τη “φύση” των υλικών τους και την τεχνολογία τους δεν ρυπαίνουν».
2 σχόλια:
Αδήριτη ανάγκη η γέννηση ενός «Πράσινου Επιχειρηματικού Κύματος»…
Στην εφημερίδα 24 ώρες της Τρίτης 28ης Οκτωβρίου δημοσιεύθηκε κάτι εξαιρετικά εύστοχο και κρίσιμης σημασίας υπό τον τίτλο
«Μεγαλύτερος κίνδυνος οι κλιματικές αλλαγές…».
«…Η έλλειψη δράσης για την αντιμετώπιση των κλιματικών αλλαγών μπορεί να αποδειχθεί πολύ πιο επικίνδυνη από την παγκόσμια οικονομική κρίση, προειδοποίησε ο ειδικός σε θέματα κλίματος και πρώην οικονομολόγος στο Βρετανικό Υπουργείο Οικονομίας, Νίκολας Στερν.
“….Οι συνέπειες από τον κίνδυνο να αγνοήσουμε τις κλιματικές αλλαγές θα είναι πολύ μεγαλύτερες από τις συνέπειες της αδιαφορίας για τους κινδύνους του οικονομικού συστήματος…” ,
διαμήνυσε ο Στερν και ζήτησε παράλληλα την έγκριση ενός σχεδίου δημοσιονομικών δαπανών, προσαρμοσμένο ώστε να μειωθούν τα επίπεδα του άνθρακα.
Την ώρα που η μια μετά την άλλη οι χώρες σε ολόκληρο τον κόσμο λαμβάνουν μέτρα για την έξοδο από την κρίση, ο Στερν είπε ότι
υπάρχει η ευκαιρία για να προκύψει μια νέα πιο «πράσινη», απαλλαγμένη από άνθρακα, παγκόσμια τάξη…»
Αυτά στην Αγγλία.
Παρόμοια «πράσινη επιχειρηματική κινητικότητα» διαπιστώνεται στις ΗΠΑ. Ο ίδιος ο Σόρος σε ερώτηση δημοσιογράφου για το που θα επένδυε αυτή την κρίσιμη οικονομικά διεθνώς εποχή, απάντησε με βεβαιότητα :
«…στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας…».
Αυτό λέει πολλά για τις «διεθνείς επιχειρηματικές τάσεις» των «Μεγάλων του Βορρά και της Δύσης».
Εδώ όμως;
Η Εν Ελλάδι «πράσινη οικονομική πραγματικότητα»
Στην Ελλάδα, τη χώρα που περισσεύουν οι ΑΠΕ, αναντίρρητα θα έπρεπε να περισσεύει και η Πράσινη Επιχειρηματικότητα.
Με την πρωτοπορία Μικρομεσαίων νέων ανήσυχων επιχειρηματιών...
Με την αντίστοιχη ανησυχία των νέων επιστημόνων....
Με την καθοριστική χρηματοδότηση μεγάλων επιχειρηματιών, τραπεζών και funds.....
Με την στήριξη του (ευρύτερου) Οικολογικού Κινήματος.....
Και πάνω απ' όλα με την αμέριστη συμπαράσταση της Πολιτείας.....
Σε όλα αυτά σημειώστε ένα τεράστιο Μηδενικό.....
Σχεδόν στο αποκορύφωμα της περιβαλλοντικής κατάρρευσης, κι όμως, οι παραπάνω παράγοντες δεν λένε να «πιάσουν ροπή» (βλ. να επιτύχουν την «κρίσιμη επιτάχυνση») στην Ελλάδα του 2008.
Σύμφωνα με το Δίκτυο Μεσόγειος SOS, μόλις το 0,1% των συνολικών θέσεων εργασίας στην Ελλάδα καλύπτονται από τα «Πράσινα επαγγέλματα» (καλύπτοντας το 3% της ανεργίας), έναντι 0,7% (3,5 εκ. εργαζόμενοι) για την ΕΕ.
Ενδεικτικά, 40 εκ «πράσινες θέσεις» εργασίας αναμένεται να δημιουργηθούν στις ΗΠΑ ως το 2030 και ακόμη περισσότερες παγκοσμίως (ΟΗΕ-IPCC, Μπαλί, Δεκέμβριος 2007).
Αυτό φυσικά δεν θα αφήσει ανεπηρέαστη την Ελλάδα, εφόσον υποχρεούται να προσαρμοσθεί στις Κοινοτικές «Πράσινες Οδηγίες».
Το θέμα είναι «τι χρόνος υπάρχει»;
Και γιατί θα πρέπει να καθυστερήσει η Ελλάδα και σε αυτό το κρίσιμο μέτωπο;
Για μια πιο «Οικολογική Κοινωνία» μέσω μιας πιο «Οικολογικής Οικονομίας»
Ο κυριότερος ιστός της κοινωνίας, η κύρια αιμοδοτική αρτηρία της είναι η οικονομία της.
Από αυτήν και από το πώς είναι δομημένη και εκφραζόμενη στον κοινωνικό της περίγυρο, εξαρτάται και ο ίδιος ο τύπος της Κοινωνίας.
Εάν θέλουμε λοιπόν μια πιο Οικολογική Κοινωνία, τότε θα χρειαστεί κατ' αρχήν μια πιο Οικολογική Οικονομία, εφόσον η Πράσινη Οικονομία-επιχειρηματικότητα είναι βασικός (και προαπαιτούμενος) πυλώνας μιας Πράσινης Κοινωνίας.
Αυτή η Πράσινη Επιχειρηματικότητα θα έπρεπε να στηριχτεί με κάθε μέσο. Επίμονα και με πείσμα, τόσο από το Άτομο όσο όμως και από την Πολιτεία - Κοινωνία και τους θεσμούς τους.
Κανονικά θα έπρεπε να προωθείται από την Πολιτεία με κάθε μέσο η δημιουργία ενός ασταμάτητου κύματος " πράσινων επιχειρήσεων".
Τόσο «Μικρών» όσο και «Μεγάλων».
Τόσο «Ατομικών» όσο και «Συνεργατικών» όσο και «Κρατικών» όσο και «Μεικτών» (ιδιωτικών-κρατικών).
Και η «προώθηση» (promotion) περιλαμβάνει τις απαραίτητες «οικολογικές ταχείες νομοθετικές αναπροσαρμογές», την χειμαρρώδη και επεξεργασμένη ροή εξειδικευμένης πληροφόρησης, την επίμονη διαφήμηση, τις επιδοτήσεις, την μη-γραφειοκρατία, την στήριξη κατά την επιχειρηματική δράση, κλπ
Καλώς ή κακώς όμως, η Πολιτεία είναι ένα σύνολο αλληλοεξαρτώμενων και αλληλομαχόμενων συμφερόντων. Οικονομικών κατ' εξοχήν.
Η Πολιτεία ως εκ τούτου, «μεταλλάσσει» τις δομές της θεσμικά και πρακτικά πάντα προς την κατεύθυνση που πιέζουν οι Κοινωνικές Ομάδες με τα ισχυρότερα συμφέροντα και ισχύ.
Είτε αυτό ονομάζεται «οι ψήφοι» μιας τεράστιας κοινωνικής ομάδας, είτε ονομάζεται η «λομπίστικη ισχύς» μια μικρής πλην πανίσχυρης επιχειρηματικής ομάδας.
«Πράσινοι επιχειρηματίες» σαφώς και υπάρχουν στην Ελλάδα.
Από τους βιοκαλλιεργητές μέχρι τους εμπορικά δραστηριοποιούμενους στα φωτοβολταϊκά και γενικά τις ΑΠΕ.....
Από τους παραγωγούς pelletes μέχρι τους παραγωγούς ενέργειας από ΑΠΕ....
Από τους δραστηριοποιούμενους σε όλο το φάσμα της Ανακύκλωσης μέχρι τους εφευρέτες επιστήμονες Πράσινης τεχνολογίας....
Από τους εμπόρους βιολογικών προϊόντων μέχρι τις μονάδες παραγωγής βιοκαυσίμων...
Από τους καλλιεργητές ενεργειακών φυτών μέχρι τους επίδοξους μικροπαραγωγούς αλκοόλης....
Από τους μικροπαραγωγούς ενέργειας μέσω ΑΠΕ μέχρι τις «Παραγωγικές Μονάδες» που επιλέγουν την χρήση ΑΠΕ για την λειτουργία τους κλπ κλπ κλπ
Έλλειμα (Πράσινης) Επιχειρηματικής κουλτούρας
Η Μικροεπιχειρηματικότητα από μόνη της όμως είναι κάτι εξαιρετικά επικίνδυνο και γεμάτη ρίσκα που μπορούν να καταστρέψουν τον επιχειρούντα.
Πόσο μάλλον η «Πράσινη Επιχειρηματικότητα». Ένας τομέας άγνωστος, με ελλιπή πληροφόρηση, συνεπώς μικρά περιθώρια να ενεργοποιηθεί η «επιχειρηματική έμπνευση», ανύπαρκτη κρατική στήριξη, απίστευτα γραφειοκρατικά εμπόδια, έλλειψη έτοιμης αγοράς των πράσινων προϊόντων, και γενικά στρωμένη με τεράστια ποικιλία εμποδίων.
Ένα ακόμη μεγάλο πρόβλημα που επιδεινώνει την ούτως ή άλλως εξαιρετικά δύσκολη θέση της Πράσινης Επιχειρηματικότητας στην Ελλάδα είναι το εγγενές καρκινικό ιδίωμα του Έλληνα να μην συνεργάζεται εύκολα με άλλους.
Παθαίνει σοκ στην σκέψη και μόνον της Ομαδικής (συνεργατικής ή εταιρικής) επιχειρηματικής δράσης.
Έτσι, ενώ η λύση θα μπορούσε να ήταν Συνεργατικές Ενώσεις (πχ Ανώνυμες Εταιρείες Λαϊκής Βάσης για όποιον δυσφορεί σε «Συνεταιριστικά Μοτίβα») πρασίνων μικροεπιχειρηματιών που θα έβαζαν μπροστά μεγάλα πράσινα σχέδια τα οποία μόνος του ένας «μικρός» (για οικονομικούς λόγους) δεν μπορεί να επιτύχει, σχέδια που από την φύση τους απαιτούν μια τάξη υψηλού μεγέθους για να επιτευχθούν, οι ενδιαφερόμενοι παθαίνουν αλλεργία ακόμη και στην ιδέα της συνεργασίας με άλλους συνενδιαφερόμενους.
Στα «εγγενή προβλήματα» που φρενάρουν την μικροεπιχειρηματική ανάπτυξη στην Ελλάδα θα πρέπει φυσικά να προστεθεί και η πολιτική των Ελληνικών τραπεζών να μην δανείζουν βάση business plan ή καλής «εικόνας της επιχείρησης» αλλά πάντα και μόνον βάση του αν έχει ο «υποψήφιος δανειζόμενος» ακίνητο για προσημείωση και εγγύηση.
Και φυσικά τα εξαιρετικά υψηλά ελληνικά τραπεζικά επιτόκια.
Γίνεται φανερό, λοιπόν, ένα έλλειμα της «κατάλληλης επιχειρηματικής κουλτούρας» (τόσο των Ιδιωτών όσο και της Πολιτείας) που θα μετέτρεπε την Επιχειρηματικότητα της κοινωνίας μας σε Πράσινη.
Αυτό με την σειρά του σημαίνει πως απαιτείται η κατάλληλη «εκπαίδευση» όλων των «εμπλεκομένων».
Χρειάζεται επίσης η δημιουργία των κατάλληλων υποδομών.
Τα οποία για να επιτευχθούν, απαιτούν ένα συγκεκριμένο Όργανο με την κατάλληλη ισχύ που θα ασκήσει την απαραίτητη πίεση προς όλες τις ενδεικνυόμενες κατευθύνσεις.
Η αναγκαιότητα ενός «Πράσινου Λόμπι»
Ένα οργανωμένο σύνολο Πράσινων Μικροεπιχειρηματιών (ενισχυμένο από ένα Οικολογικό Κίνημα – ευρύτερα ιδωμένο) θα μπορούσε να δημιουργήσει την «Πράσινη κοινωνικοπολιτική Δυναμική» που απαιτείται ως (δημιουργικός) μοχλός πίεσης για να «μεταλλαχθεί» η πάγια αντιοικολογική Πολιτειακή πολιτική/κυβερνητική πρακτική σε Πράσινη.
Τότε οι «Πολιτειακοί Παράγοντες» θα αναγκάζονταν να προσέξουν την Πράσινη Εναλλακτική Επιχειρηματικότητα των «Μικρών» και να λάβουν τα απαραίτητα ενισχυτικά μέτρα που απαιτούνται.
Εάν , κάποια στιγμή δημιουργούνταν πχ κάτι σαν Πράσινο Επιμελητήριο, ή Πράσινος Σύνδεσμος που σκοπό θα είχε να ισχυροποιήσει τη φωνή της Πράσινης Επιχειρηματικότητας, να λειτουργήσει σαν λόμπι, να φέρει σε επαφή επιχειρηματικά ενδιαφερόμενους μεταξύ τους, να συμβάλλει στην αλληλοέμπνευση, στην εξειδικευμένη πληροφόρηση, στην μηντιακή υποστήριξη των πράσινων επιχειρηματιών και γενικότερα των «Πράσινων Επιλογών» δημιουργώντας εναλλακτικά διαφημιστικά δίκτυα που θα προωθούσαν επικοινωνιακά τα προιόντα και την δουλειά αυτών, στην διάδοση της Ιδέας της Πράσινης Επιχειρηματικότητας κλπ , αρκετά πράγματα θα άλλαζαν προς το..... πιο «Πράσινο» (και φυσικά «προσοδοφόρο») στην Ελληνική κοινωνία.
Ένα ισχυρό παράδειγμα από την Πράσινη Επιχειρηματικότητα που δείχνει εμφανώς το πώς συνδέεται αυτή με την Οικολογικοποίηση της Κοινωνίας είναι ο αχανής τομέας της Ανακύκλωσης.
Μέχρι τώρα, οι πάντες ποντάρουν στον εθελοντισμό. Τα αποτελέσματα όμως του οποίου κρίνονται διαρκώς κι επεικώς ανεπαρκή - ή αλλιώς «απαράδεκτα».
Η Πολιτεία αρνείται να δώσει οικονομικά κίνητρα για να πάρει μπρος επιχειρηματικά η Ανακύκλωση στην Ελλάδα.
Όπως πχ έδωσε το οικονομικό κίνητρο στους παραγωγούς ενέργειας από ΑΠΕ ώστε να την πωλούν σε ευνοϊκή τιμή στην ΔΕΗ, την ίδια φιλοσοφία θα έπρεπε να εφαρμόσει και στην περίπτωση της ανακύκλωσης (χωρίς να βιαστεί φυσικά να πετάξει την μπάλα στην εξέδρα μέσω ενός ακόμη χαρατσιού προς τον καταναλωτή όπως κακώς (και δη «βεβιασμένα») έπραξε με τα Τέλη ΑΠΕ στον λογαριασμό της ΔΕΗ).
Να κάνει δηλαδή, μέσω της επιδότησης των επιχειρηματιών, επικερδή αυτή την δραστηριότητα για όλους.
Από το νοικοκυριό που θα είχε οικονομικό όφελος να συλλέξει, να διαχωρίσει και να πουλήσει τα απορρίμματά του μέχρι τους Πράσινους Επιχειρηματίες που θα αναλάμβαναν να στήσουν τα δίκτυα συλλογής, τις Μονάδες Προεπεξεργασίας και τυποποίησης και τα δίκτυα διανομής στις ανάλογες Μονάδες τελικής επεξεργασίας ή/και χρήσης.
Κράμερ εναντίον Κράμερ
Το Κεφαλαιοκρατικό Καπιταλιστικό Σύστημα του Ανταγωνισμού και του Καταναλωτισμού φέρει σαφώς σοβαρότατες ευθύνες για όλη αυτή την δραματική κατάσταση.
Ταυτόχρονα όμως φέρνει μέσα του και την Δύναμη που μπορεί να μεταστρέψει επιτυχώς την κατάσταση σε συνθήκες υπερ του περιβάλλοντος.
Η μόνη ρεαλιστική Δυναμική που μπορεί να φέρει άμεσα αποτελέσματα είναι η Στρατηγική «Κράμερ εναντίον Κράμερ».
Το Κεφάλαιο εναντίον του Κεφαλαίου.
Να στρέψουμε την Πράσινη Επιχειρηματικότητα εναντίον της επιχειρηματικότητας των Ορυκτών Καυσίμων.
Να δημιουργηθεί ένα νέο Ισχυρό Πράσινο Επιχειρηματικό/Οικονομικό Μπλόκ που θα στραφεί για λόγους συμφέροντος δυναμικά ενάντια στο παλιό Μπλοκ της «Πετρελαιόστροφης Επιχειρηματικότητας/οικονομίας».
Μόνον αυτοί έχουν τη δυνατότητα να ανακόψουν άμεσα το κύμα περιβαλλοντικής καταστροφής που μας συνθλίβει.
Αρκεί να ενισχυθεί δραστικά η Κάστα τους με νέες ισχυρές δυνάμεις.
Το κράτος πρέπει να ενισχύσει με κάθε δύναμη αυτή τη νέα «Πράσινη Επιχειρηματική κάστα» ώστε να γίνει αποτελεσματική και να έλξει όλο και περισσότερα νέα μέλη και δυνάμεις.
Αγαπητέ φίλε,
Έψαξα το μέηλ σου αλλά δεν το βρήκα. Ήθελα να σου προτείνω, μια και έχω κι εγώ περιβαλλοντικό (και όχι μόνο) ιστολόγιο, να ανταλλάξουμε λινκς ή μπάννερς (αν υπάρχει).
Αν ενδιαφέρεσαι, σε παρακαλώ επικοινώνησε μαζί μου στο tasos88@windowslive.com
Δημοσίευση σχολίου